Κώστας Βάρναλης, ΤΟ “ΑΝ,, ΤΟΥ ΚΙΠΛΙΓΚ (Παρωδία)

Αν ημπορείς την παλαβή να κάνεις, όταν οι άλλοι

σου κάνουνε τον γνωστικό κι όλοι σε λένε φταίχτη·

αν δεν πιστεύεις τίποτα κι άλλοι δε σε πιστεύουν ·

αν σχωρνάς όλα τα δικά σου, τίποτα των άλλων·

κι αν το κακό, που πας να κάνεις, δεν τ’ αναβάλλεις

κι αν σ’ όσα ψέματα σου λέν’ με πιότερ’ απανταίνεις ·

κι αν να μισείς ευφραίνεσαι κι όσους δε σε μισούνε

κι αν πάντα τον πολύξερο και τον καλόν-ε κάνεις.


Αν περπατάς με την κοιλιά κι ονείρατα δεν κάνεις

κι αν να στοχάζεσαι μπορείς μονάχα το ιντερέσο·

τον νικημένο αν παρατάς και πάντα διπλαρώνεις

τον νικητή, μα και τους δυο ξετσίπωτα προδίνεις·

αν ό,τι γράφεις κι ό,τι λες το ξαναλέν κι οι άλλοι

γι’ αληθινό — να παγιδεύουν τον κουτό κοσμάκη·

αν λόγια κι έργα σου καπνόν ο δυνατός αέρας

τα διαβολοσκορπά και συ ξαναμολάς καινούργιον.

Αν όσα κέρδισες μπορείς να τα πληθαίνεις πάντα 

και την πατρίδα σου κορόνα γράμματα να παίζεις·

κι αν να πλερώνεις την πεντάρα, που χρωστάς, αρνιέσαι

και μόνο να πληρώνεσαι σωστό και δίκιο το ‘χεις·

αν η καρδιά, τα νεύρα σου κι ο νους σου εν αμαρτίαις

γεράσανε κι όμως εσύ τα στύβεις ν’ αποδίδουν·

αν στέκεις πάντα δίβουλος και πάντα σου σκυμμένος

κι όταν φωνάζουν οι άλλοι «εμπρός»! εσύ φωνάζεις «πίσω»!

Αν στην πλεμπάγια να μιλάει αρνιέται η αρετή σου 

κι όταν ζυγώνεις δυνατούς, στα δυο λυγάς στη μέση·

κι αν μήτε φίλους μήτ’ εχτρούς ποτέ σου λογαριάζεις

και κάνεις πως τους αγαπάς, αλλά ποτέ κανέναν·

αν δεν αφήνεις ευκαιρία κάπου να κακοβάνεις

και μόνο αν κάνεις το κακό, η ψυχή σου γαληνεύει,

δικιά σου θα ‘ναι τούτ’ η Γης μ’ όλα τα κάλλη που ‘χει

κι έξοχος θα ‘σαι Κ ύ ρ ι ο ς, αλλ’ Ά ν θ ρ ω π ο ς δε θα ‘σαι.

Κώστας Βάρναλης

Πηγή: Ανακτήθηκε στις 21/1/2014 από https://sites.google.com/site/xyzlesvou/arthra-1/poiese